Becky Platt is een Britse kinderverpleegkundige. Ze is net terug uit Gaza, waar ze zich heeft ingezet in een van onze noodhulpklinieken. In een brief schrijft ze over haar ervaringen.
Toen ik voor het eerst in Gaza aankwam, werd ik volledig weggeblazen door wat ik zag. Ik dacht dat ik goed voorbereid was door naar het nieuws te kijken. Maar niets bereidt je voor op hoe het werkelijk is om in Gaza te zijn. Overal om me heen lagen verwoeste gebouwen en puin. Kinderen kropen erdoorheen, op zoek naar eten.
Pijnverlichting
Een van de dingen die we echt nodig hadden in die kliniek was sterkere pijnverlichting voor kinderen. We hadden paracetamol en ibuprofen, pillen die je normaal gebruikt tegen hoofdpijn. Nu gebruikten we ze om de pijn te behandelen van kinderen die ledematen waren verloren. Toen kwam de realiteit bij mij binnen. Het is gewoon niet eerlijk. Het is niet eerlijk dat we kinderen hebben met verschrikkelijke verwondingen, die geen toegang hebben tot de nodige pijnverlichting.
Ik ontmoette een dertienjarig meisje. Tijdens een Israëlische luchtaanval schuilde ze in het huis van haar tante. Het huis werd gebombardeerd. Ze verloor haar broers en haar rechterbeen bij die explosie. Ze werd naar het al-Shifa-ziekenhuis gebracht. Terwijl ze daar was, werd het ziekenhuis ook gebombardeerd, waardoor haar wonden geïnfecteerd raakten. Vervolgens werd ze overgebracht naar de kliniek waar ik werkte. Ze had zoveel pijn dat ze haar been niet kon aanraken of er zelfs maar naar kon kijken. Het was gewoon te pijnlijk voor haar.
Handen zijn geboeid
In Gaza zag ik meerdere kinderen die gewond raakten bij bomaanslagen. Veel van deze kinderen hadden een of meer ledematen verloren. Het voelt alsof je handen geboeid zijn als je niet kunt doen wat thuis of in een andere context gemakkelijk gedaan zou kunnen worden.
Eén verhaal dat mij hoop gaf toen ik daar was, was de eerste baby die in de kraamkliniek werd geboren. Een klein meisje, we noemden haar Lana. Ze was absoluut prachtig en het bracht enorm veel vreugde in de hele kliniek. We wisten dat de kraamkliniek heel hard nodig was, omdat er zo'n jonge bevolking in Gaza is en er veel zwangere vrouwen moeten bevallen.
Psychologische problemen
Ik heb nog nooit zulke heftige psychologische problemen bij kinderen gezien. Ze hebben dringend mentale zorg nodig. De levens van deze kinderen zijn compleet veranderd. Elke dag hoor je bommen vallen. Vaak voel je het doordat de grond trilt, vooral 's avonds en 's nachts. Die momenten zijn angstaanjagend.
Ik heb in verschillende andere humanitaire situaties gewerkt, bijvoorbeeld in Oekraïne, maar Gaza was als niets dat ik ooit eerder heb gezien. Het was absoluut verbijsterend om het menselijk lijden en de nood te zien, terwijl hun huizen en landschappen volledig verwoest waren.
Het is heel gemakkelijk om overweldigd te raken door de cijfers als we naar het nieuws kijken of lezen over wat er in Gaza gebeurt. Bedenk dat al die cijfers verwijzen naar één persoon, een kind dat voor altijd veranderd is door wat er is gebeurd. Vermenigvuldig dat ene kind dan met duizenden. Dat is het werk dat gedaan moet worden.
